Bantmag

VURUP KAÇANLAR
LIVE SKULL – DUSTED (1987)

YAZI: EKİN SANAÇ

NEW YORKLU ART-NOISE TOPLULUĞU LIVE SKULL’IN 1987 TARİHLİ DUSTED ALBÜMÜNÜN AÇILIŞ PARÇASI “MACHETE”NİN GİRİŞ MELODİLERİNİ DUYDUĞUNUZ AN, ÖZEL BİR AN.

Aynı gürültülü melodide ısrar eden gitarlar var. Monoton bir şarkı yapısı aslında. Doğru bir yer tutturmuş ve oradan ayrılmıyor, orada kalmak için resmen kavga ediyor. Cazibesi bu sebeple yüksek. Çok derinden ve yürekten bir haykırışa tanıklık ediyorsunuz. Vokalde sesi pek bir kadın var ve parçaya inat aynı monotonlukta söylüyor. Şarkı söyleme stili John Lydon’u andırıyor, ama daha içsel bir isyanın peşinde. Yalnızlık ve ıssızlıktan yana haykırıyor ve sesi asla gitarların gösterişinden aşağı kalmıyor. Live Skull, New York’un New York’a cevabı gibi geliyor. Onlar da Sonic Youth gibi no wave kayıtlarını hatmetmişler bu albümü kaydederken belli ki. Live Skull’ın inip kalkmaları, doğru gitar tonları ve öttürdüğü feedback’lerin arkasında hep çok yoğun bir hikâye var. Sevmesi zor olabilir, ama içine girmesi hiç de değil. Yüksek ritimli ve enstrümanların birbirine nefes aldırmayı reddettiği aşırı yoğun anlar bazen kendilerini daha dağınık, davulsuz ya da yerçekimsiz dakikalara bırakarak kafayı buluyor. Dusted, grubun ne ilk ne de son albümü aslında. Tam ortada duruyor. Sonraki kayıtların olgunluğuna, öncekilerin de bencilliğine taş çıkaracak bir enerjiye sahip. Aşırı derecede sıkı çalınan bir müziğin kulağa bu kadar plansız ve fevri gelmesi çok etkileyici. Live Skull’ın öfkesi çok insanî. Acaba Kurt Cobain bu albümü dinliyor muydu diye düşünmekten kendinizi alamıyorsunuz.