Bantmag

Onca kasvete rağmen Türkiye’de bizi çok şaşırtan bir şey var; olmaz dediğimiz oluyor. Cumhuriyet mitinglerini yaşamış bir neslin evladı olarak biri bana “Öyle bir gün gelecek ki, tekbir sesleri sloganlara karışacak” dese, en hafifinden inanmazdım. 10 yıllık AKP iktidarında güzel şeyler de yaşanmadı değil, sayelerinde o mahallenin de yekpare mermer olmadığını gördük. Antikapitalist Müslümanlar “Mülk Allah’ındır” pankartı altında 1 Mayıs’a çıktıklarında onları münferit vaka görme eğilimindeydik. Evvelinde Mazlum-Der Roboski’ye ses vermiş, iş kazalarında hayatlarını kaybeden işçiler için gıyabî cenaze namazları kılınmış olsa da bunların hepsi Fatih-Harbiye’nin Fatih tarafında cereyan ettiğinden, bize uzak (muhtemelen) Allah’a yakındı. Gezi’de başörtülü kadınları görmek herkes için bir kırılma oldu. Hem onlarla oturup bir çay içmeye gönül indirmemiş kimi sol siyasetler için, hem ötekileştirmeyi haklı olarak iliklerinde hisseden Müslümanlar için. Onlar üzerlerine yapışan devlet kimliklerinden soyundu, biz önyargılarımızdan; Gezi’de buluştuk. Bu bir dönüşüm yarattı. En azından şunu biliyoruz; artık Başbakan “Bizi zenci gördüler” dediğinde, elimizde bir fotoğraf olacak; “Hayır sizi tanımaya çalışıyoruz, buyurmaz mısınız?” Antikapitalist Müslümanların bu cesaret yüklü eyleminin kendi cenahlarında büyük bir iltifat aldığını söylemek biraz iyimserlik olur. Yoğun eleştirilerle karşılaştılar, İhsan Eliaçık ağır ithamlar altında kaldı. Mahallelerinden dışlanmış olabilirler ama tarih karşısında 1-0 öndeler. Yüzleşme 1- Önyargı 0.