Bantmag

Havaalanındayım. Saat sabah 7:45 ve Avustralya'ya gidecek olan 24 saatlik bir uçuşa koyulmak üzereyim. Hiç kahve içmedim. American Airlines gişesindeki hanım, bateri ekipmanım “fazla ağır” olduğu için bana 100 dolar fazladan ödetti. Fazla mı ağır? Kendisi fazla ağır! Tamam Nimai, sakin ol. Uçuşundan önce, boş bir buçuk saatin var. Tadını çıkar biraz. Starbucks ve adi dergilerle tadını çıkar. O zaman daha iyi hissedeceksin.

Starbucks bir dizi “gizli zevk”i barındırıyor benim için. Denge, istikrar ve fazla seçenek hakkını temsil ediyor. Guitar Center gibi. “Bu havalı, palmiye şeklindeki yumurta shaker'ına ihtiyacım var mı?” Cevap hayır, ama yine de alıyorum çünkü orada, önümde duruyor. Guitar Center ve Starbucks'un ikisi de fazladan seçenek sunuyor ve ben HEPSİ için heyecanlanıyorum.

Saat 8'de, 4. Terminal'de Starbucks'ı buldum. Ölçüsüz bir kuyruk var. Neyse ki beni meşgul edecek, Demi Moore'lu US Weekly dergim var. Sıranın başına yaklaştığımda, kısık gözlerle menüye bakmaya başlıyorum. Mocha-Hindistan Cevizli-Kurabiye Parçalı Frappucino? Sanırım bunun için biraz fazla erken. Çok Meyveli Hibiscus Tazeleyici Çay? Yok ya, kafeine ihtiyacım var. Buzlu Tarçınlı Dolce Latte? Yaklaşıyorum... sanırım... dur bir dakika, “Dolce” ne demek ki?? S-bucks egzotikleşiyor!

Karamelli macchiato. Bu içecek menüsü çok kapsamlı! Hepsini denemek istiyorum! “Macciato” süt mü demek?!! Tamam, belki çok şık bir içecek değil, ama tam istediğim gibi yapabileceklerini biliyorum.

Normal süt yerine soya sütlü, bir de fazladan bir shot espressolu, bir grande buzlu latte siparişi veriyorum. O fazla shot'a ihtiyacım yoktu, ama o seçenek 60 dolara oradaydı...bu fırsatı nasıl kaçırabilirdim?? PATRON gibi hissederek içeceğimle uzaklaştım. 24 saatlik uçak yolculuğu mu? Hiç sorun değil. Starbucks'u seviyorum.

Prince Rama şu anda turnede, dünya çapında Starbucks'lar ve dinleyicilerini mest etmek arasında dolanıyor. Yepyeni mahşer sonrası konsept albümleri Top-Ten Hits of the End of the World, Kasım ayında Paw Tracks''ten yayınlanacak.