Bantmag

Geçmiş bazen bir hayalse, bu şarkıyı ilk olarak nostalji membası Anılar 9’dan başka bir yerde duymuş olmayı hayal etmem zor. Net olarak hatırladığım şey, arkadaşlarıma oranla “Hotel California” denen bu şarkıya daha az muhabbet göstermiş olmam. Bunun sebebi henüz o yaşlarda altmışların o çiğ sadâsına alışmış bünye için bu şarkının biraz süslü kaçmış olması olabilir; belki de ne oteli ne California’sı demişimdir, bunu da hatırlamıyorum. Hatırladığım, ondan birkaç sene sonra gitara sarmamla, elime Tünel’deki dükkânlardan birinden aldığım notasyonun geçmesiyle yaşadığım şaşkınlık… Şarkının içindeki katmanların farkına o zaman vardım: o karmaşık arpejle giren ve devam eden, sonra yer yer saf bir tıngırdatmayla idare eden akustik gitar… Giriş melodisini çaldıktan sonra reggae ritmi üstünde hoplamaya başlayan bas gitar… Ve ardından şarkı ilerledikçe onların üzerine kademe kademe yerleşen, her biri ikişer gitarla çalınmış kalın ve tiz motiflerin sakince belirip kaybolması, ve bunların üstünde nakaratlara özenle yerleştirilmiş dolgular… Şarkı nihayete ermek üzereyken ve iki gitar, karşılıklı atışarak inşa ettikleri soloyu bir ağızdan en üst perdeye taşırken, alttaki tüm katmanların bir araya gelişi… Şimdi hatırladığım kadarıyla en az on tane gitardan bahsediyoruz burada…

Yaşım tutmaya başladıktan sonra girdiğim mekânlarda çiklet gibi çiğnenen “Hotel California”nın aslında o kadar da basit bir şarkı olmadığını anlatmaya kalkma denemelerimde az madara olmadım. Bundan ne zaman vazgeçtiğimi de hatırlamıyorum, şimdi çoktan bin saati geçmiş olan DJ’lik deneyimimde bu şarkıyı asla çalamayacağımı ilk ne zaman kabullendiğimi de… Ama hatırladığım bir şey daha var, bu satırları kaleme alma cesaretine varan yolun, YouTube’da şarkının çıktığı 1977 tarihinden kalma bir konser videosuna rastlamamla açıldığı. Kayıttaki katmanlılığı sahnede neşeyle tekrar etmeye çalışan, müzisyenlikleri su götürmez beş elemanı gördüğümde yani. Asla dikkat etmediğim şarkı sözlerinin aslında ne diyor olabileceğine bakarken bulduğum, şarkıya sesini veren davulcu Don Henley’nin şu açıklamasıysa, katmanlı altyapıya artık kolay kolay çıkmayacak cilayı vurdu: “Aslında Amerikan rüyasının karanlık yumuşak karnı ve Amerika’daki israf üstüne bir şarkı, ki bu mesele hakkında epey bilgimiz var.” Karanlık bir otobanda rüzgârda özgürce saçlarını savurarak yol alan bir adam, ileride gördüğü şaşaalı ışıklar, cafcaflı bir otel, hedonist konuklar, ruhunu otelin şatafatına kaptıranlar… “Hesabı istediğiniz zaman ödeyebilirsiniz, ama asla çıkıp gidemezsiniz!” Bilemiyorum ki anlatabildim mi…